Оре, ин мисраи устоди шодравон Лоиқ ишораест ба мероси ӯ, ки мунтахаберо аз он мову шумо, хонандаи азиз, дар даст дорем.
Хуб, Лоиқ барои шеъри мо, васеътар бигирем, барои адабиёти мо ва агар боз ҳам густурдатар биандешем, барои фарҳанг ва ниҳоят, барои ҷомеаи сӣ соли охири қарни 20-ум ва баъд чӣ корҳоеро анҷом дод, ки худ бо эътимоди қавӣ «Ман намемирам, ман нахоҳам мурд!» ва «Аз ман умри дубора хоҳад монд» мегӯяд? Кадом сабабҳою омилҳое ҳастанд, ки имрӯз баъди 11 соли фавташ, низ ӯ аз хонотарин ва маҳбубтарини

Шахсе, ки дар рӯзноманигорӣ ва пажуҳиши осори ниёкон баробар муваффақ аст. Бахусус, нашри интиқодии “Гулистон”-и Шайх Саъдӣ бо ин фасоҳату балоғат дар Тоҷикистон маҳз бо талошу заҳамоти ӯ рӯйи чоп омад.
Обид Шакурзода 3-юми феврали соли 1956 дар деҳаи Худгифи Сояи Кӯҳистони Мастчо, дар хонаводаи кишоварз ба дунё омадааст. Дар мактаби миёнаи 10-и ноҳия таҳсил кардааст ва соли 1978 бахши рӯзноманигории факултаи филологияи тоҷики Донишгоҳи давлатии Тоҷикистон хатм кардааст.

Инсоният аз замонҳои қадим орзуи донистани ҳаводиси ояндаро дошт ва бо ҳар роҳ кўшиш мекард, ки пешомади худро пешгўӣ намояд. Дар фарҳанги ҳамаи халқҳои ҷаҳон анвои гуногуни фолгирӣ мавҷуданд, ки мувофиқи ниёзу завқи ояндадонии мардум пайдо шудаанд. Аз он ҷумла дар фарҳанги мардуми тоҷик якчанд навъи фолгирӣ мушоҳида мешавад, ки функсияи асосии онҳо ин таъмини эҳтиёҷу завқи донистани ҳодисаҳои ҳанўз барпонашуда, мебошад. Анъанаи фолгириро, ки имрўзҳо  дар фарҳанги мардуми тоҷик маъмул аст, ба навъҳои зерин ҷудо кардан мумкин аст: 

Асосгузори сулҳу Ваҳдати миллӣ — Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам
Эмомалӣ Раҳмон рамзи ҷашни Иди байналмилалии Наврӯзи соли 2017-ро тасдиқ намуд.
Вазорату идораҳо, муассисаву ташкилот, мақомоти иҷроияи ҳокимияти давлатии Вилояти Мухтори Кӯҳистони Бадахшон,
вилоятҳои Суғду Хатлон, ноҳияҳои тобеи ҷумҳурӣ ва шаҳри Душанбе аз рамзи мазкур

Кумитаи забон ва истилоҳоти назди Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон эълон кард, ки соли ҷорӣ «Феҳристи ягонаи истилоҳоти соҳавии забони давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон», «Фарҳанги талаффузи сареҳ» ва «Қоидаҳои аломатҳои китобатӣ»-ро таҳия ва пешниҳод хоҳад кард.
Дар ин бора Раиси Кумитаи забон ва истилоҳоти назди Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон Гавҳар Шарофзода дар нишасти матбуотии ҷамъбасти фаъолияти яксолаи Кумита дар ҳузури хабарнигорон иброз назар намуд.

Истиқлолияти давлатӣ беҳтарин дастоварди миллии мо дар садаи ХХ1 мебошад, ки ба шарофати он мақоми Тоҷикистони азиз дар арсаи байналмилалӣ баланд рафт ва ҷумҳуриямон ба сифати як кишвари мустақили ягонаи демокративу дунявӣ шинохта шуд.
Баъди расидан ба Истиқлолият ва озодӣ дар кишварамон як қатор суннатҳо ва ҷашнҳои миллӣ эҳё гардиданд, ки онҳо садсолаҳо аз назари халқ дур буданд, таҷлили баъзеашон манъ гардида буд ва қисми дигарашон ба гўшаи фаромўшӣ рафта,

Пешвои миллат, Президенти Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бидуни шак эҳёгари Роғун аст. Маҳз талошҳои рӯзафзуни вай буданд, ки сохтмони Роғун бо вуҷуди мухолифатҳои ҳамсоягон аз сар гирифта шуд. Имрӯз дигар шубҳае нест, ки он бунёд нашавад. “Роғун” сохта хоҳад шуд ва он дар таърихи Тоҷикистони соҳибистиқлол саҳифаи наверо боз хоҳад кард.

Барҳам хӯрдани лимити барқ бо амри Пешвои миллат, Президенти Тоҷикистон муҳтарам

Дар ҷомеаи имрӯз ҳар фарди огоҳ изҳори нигароние аз тақлид дорад. Тақлид ба  пӯшиши бегонагон, зистан ба шевае, ки дар фарҳанги миллат нест ва ғайраву ҳоказо. Ва ин тақлидҳои кӯр-кӯрона паёмадҳои хуш ҳам надоранд.

Ва агар нек бингарем тақлид танҳо як ҷузъи фарҳанги имрӯз набудааст. Дар гузашта низ ниёкони мо бонги хатар дар ин бора задаанд. Ҳикояти ибратомӯзе дар ин маврид аз Мавлоно Мавлавии Балхӣ дорем, ки басо хонданиву шуниданист.