Интишорот

Сирки имрӯзи тоҷик, бе ҳеч муболиға, зодаи даврони истиқлолият аст. Пас аз байн рафтани Давлати Шӯравӣ аз сирк танҳо ном ва бино боқӣ монда буду бас. Бисёр душвориҳоро паси сар кардан лозим омад, то сирк аз нав қомат афрозад, барномаҳои гуногун таҳия намояд ва манзури тамошобинон гардонад. Сарвари Сирки давлатии Тоҷикистон, Ҳунарпешаи шоистаи Тоҷикистон Бахтиёр Раҳматуллозода вазъи кунунии сиркро тавзеҳ дода, ёдрас намуд, ки пешрафти сирки имрӯз нисбат ба чанд соли пеш муқоисанопазир аст...

Ватан, ту модарӣ,

Ҳамеша бемисолу бебадал,

Ватан, ту модарӣ,

Нагунҷӣ дар мисолу дар масал.

Ваҳдати миллӣ неъмати бузург ва муқаддасе мебошад, ки тамоми пешрафту комёбиҳо ва саодати рӯзгори мардум аз он маншаъ мегирад. Он барои ҳастии миллати бостонии мо дар баробари забони модарӣ, Ватан модар ва дигар унсурҳои давлатдориамон нақши муассир дорад.

Пас аз ба даст овардани Истиқлоли давлатӣ ва бастани Созишномаи истиқрори сулҳ (1991–1997) ҳукумати тозатаъсиси мо рӯ ба пешравӣ ниҳод ва аз ҳамин вақт сар карда, дар адабиёту публитсистикаи тоҷик инъикосу тараннуми истиқлол, якпорчагӣ, муттаҳидшавӣ, махсусан ситоиши Ваҳдати миллӣ мақоми хоса пайдо кард.

Дар замони пуртазоди ҷаҳони муосир, ки ҳар рӯз дигаргуниҳои азим ба амал омада, ҷомеаи ҷаҳониро ба таҳлука андохтааст, нақши шахсият дар давлатсозӣ боз ҳам барҷастатар зуҳур мекунад. Имрӯз мардуми тоҷик ба хидматҳои фарзандони барӯманди хеш бо нигоҳи амиқ ва бо умед менигарад. Барои мардуми тоҷик чунин шахсият дар замони муосир Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мебошанд,...

25-уми июни соли ҷори дар Пажӯҳишгоҳи илмӣ-тадқиқотии фарҳанг ва иттилоот миззи мудаввар дар мавзуи “Ваҳдат ва ташаккули фарҳанги миллӣ” бахшида ба 27-уми июн рӯзи Ваҳдати миллӣ баргузор гардид.

“Фарзанд амонат аст дар дасти падару модар ва дили фарзанд нафис асту нақшпазир, ҳар нақше, ки ба ӯ гузорӣ, чун мушк ба худ бигирад ва чун замин пок аст, ба саодати дину дунё расад, падару модар дар он савоб шарик бошанд. Агар тухми бадӣ афканӣ ва ӯро ба ҳолаш гузорӣ ва ба ҳарчӣ хоҳад, нишинад, ҳаргиз аз вай умеди некӣ макун”.

Искусство танца таджиков уходит своими корнями в глубокую древность. Танцевальные движения развились раньше, чем полноценная речь. Древнейшие люди путём  различных движений, например, просили силы природы об тех или иных природных явлениях: о дожде во время засухи, и наоборот, о солнце во время холода и т.д.,  которые стали  в дальнейшем основой для танцевальных движений. Танцы таджиков были неотъемлемой частью  религиозных, семейных, обрядов и традиций.