Интишорот

Гумон мекунем, вақти он расида, ки тарҳи ягонаи либоси миллиро эҷод намоем, ки на хоси бадахшониву кўлобӣ, на суғдию зарафшонӣ, на раштиву ҳисорӣ, балки нишони умумитоҷикӣ бошад.Дар навбати аввал чунин сару либосро дар навъи тоқии мардона ва куртаи занона метавон тарҳрезӣ намуд.

Боиси ифтихори тамоми мардуми Тоҷикистон аст, ки Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон «Дар бораи танзими анъана ва ҷашну маросимҳо дар Ҷумҳурии Тоҷикистон» дар ба

Ҳазору сиву ҳафт сол пеш дар ин рӯз нобиғаи Машриқзамин Абӯалӣ ибни Сино ба дунё омада буд.

Ибни Синоро дар Ғарб Авитсенна меномад ва ӯ бузургтарин пизишк, табиатшинос, файласуфи асрҳои миёна буд. Вай тавонист донишҳо дар бораи анатомия ва тиббро, ки инсоният дар тӯли таърих ба даст овардааст, ба ҳам орад. 

Директори Пажуҳишгоҳи илмӣ-таҳқиқотии фарҳанг ва иттилооти Вазорати фарҳанги Тоҷикистон ахиран аз як сафари хидмативу омӯзишӣ аз шаҳри Маскав баргашт. Бо чанд савол дар мавриди ин сафар ба ӯ муроҷиат кардем.

- Ҳадафи сафар чӣ буд?

- Дар оғоз бояд гӯям, ки сафари хидмати ба пойтахти давлати Русия – шаҳри Маскав

«Ҷаҳонкушои  хоқон»  ё  «Таърихи  шоҳ  Исмоил»  маҳсули  қалами  муаллифи номаълуми  нимаи  аввали  асри  XVI,  аз  минтақаи  шимолу  шарқии  Эрон  мебошад. Муаллиф худ шоҳиди бевоситаи ҳодисаҳои тасвирнамудааш аст, ки асари хешро дар миёни солҳои 948-955 ҳ.қ./ 1541 - 1548 иншо намудааст. Арзиши  таърихии  ин  рисола  дар  он  аст,  ки  муаллиф  вақоёи  таърихии нимаи аввали садаи XVI-ро, ки дар Мовароуннаҳру Хуросон ва Эрон  рух додаанд, чун  шоҳиди  воқеӣ  баён  мекунад.  «Ҷаҳонкушои  хоқон»  фарогири  шавоҳиди мушаххаси таърихиест

Дар давоми зиёда аз сад соли охир, ки матбуоти тоҷик арзи вуҷуд дорад, забони матбуот низ ҷузъи муҳими забони адабӣ гардидааст, яъне дар маҷрои инкишофи забони адабии тоҷик рўзноманигорӣ равияи нисбатан навест, ки дар ибтидои
қарни гузашта ба миён омада такмил ёфтааст ва чун як ҷанбаи хосаи услубиёти забон тадриҷан шакл мегирад.

Ҳарчанд дар солҳои охир забони матбуот дар байни олимони забоншинос ва умуман

Дар мақола равишҳо ва роҳҳои ташаккул ва инкишофи робитаҳои фарҳангии
Тоҷикистону Афғонистон ва инъикоси онҳо дар матбуоти даврӣ таҳқиқ ва таҳлил
шуда, омилҳо ва равишҳои асосии равнақи ҳамкориҳои фарҳангии ин ду кишвар дар замони истиқлол муайян гардидааст. Муаллиф дар заминаи таъсир ва нуфӯзи омилҳои муҷовират, санахияти таърихӣ ва фарҳангӣ шаклгирӣ ва тавсеаёбии ҳамкориҳои судманди фарҳангиро миёни кишварҳои ҳамҷавор дар замони истиқлоли Тоҷикистон дар зминаи маводи матбуоти тоҷик таъйид намудааст.

Ба тасвиб расидани «Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ дар Тоҷикистон» (27-уми июни соли 1997, дар шаҳри Маскав) ҳамчун саҳифаи дурахшоне дар саҳифаи таърихи миллати тоҷик сабт гардид.
Сарвари давлат, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар Паёми табрикӣ ба муносибати сеюмин солгарди ба имзо расидани Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризояти миллӣ, 26-уми июни соли 2000-ум чунин зикр намудааст: «Ҳар касе ниҳолеро сабзонда бошад,

Муаррихон зикр намудаанд, ки Ибни Арабӣ аз гуфтаҳои Ҳаким Тирмизӣ ба ғоят таъсир пазируфтааст ва рисолае бо номи “Ал-ҷавоб-ул-мустақим анмо саала анҳу ат-Тирмизию-л-Ҳаким” низ доштааст. “Таъсири ирфон пас аз худ то замони Ибни Арабӣ бисёр андак будааст, аммо Ибни Арабӣ ва пайравонаш ба вижа дар масъалаи вилоят ва хатми вилоят ба шиддат аз вай таъсир пазируфтаанд”