Расидан ба қадри истиқлолият ва давлатдории мустақилона, таҳкими сулҳу субот ва ваҳдати миллӣ, эҳсоси гарми ватандориву ватанпарастӣ, бедории маънавӣ, ифтихори миллӣ, пос доштани арзишҳои миллӣ ва рамзҳои давлатдорӣ – ҳама дар маҷмўъ, моро ба сўи бунёди ҷомеаи воқеан шаҳрвандӣ, пешрафти устувори иқтисодиву иҷтимоӣ ва татбиқи нақшаву ҳадафҳои тақдирсози стратегӣ мебаранд.

Зебогию тароват яке аз рукнҳои асосии ҷомеаи имрўза ба ҳисоб рафта, аз давраҳои қадим инсонҳо ба ҳамин чиз кўшишу талош кардаанд. Яке аз сабабҳои ба ҳунарҳои гуногун майл пайдо кардани башарият ҳам ба хотири оро додани хонаю дар ва тарзу шароити хуби зиндагӣ кардан мебошад. Шаҳри Истаравшани вилояти Суғд, яке аз марказҳои ободи ҳунармандон дар Тоҷикистон дониста шуда, ҳунар ва ҳунармандӣ дар ин мавзеъ хеле зиёд ба чашм мерасад.

Сегодня в эпоху небывалых темпов развития цивилизации, здравомыслящая часть человечества как никогда ранее взволнована состоянием планеты, глобальными проблемами экономики, экологии природы и человека.При осмыслении сложившейся ситуации неизменно высвечиваются глубинные культурологические вопросы. В итоге же все сводится к одной стержневой проблеме – необходимости восстановления духовности. Задумываясь о вечных ценностях, о будущем потомков, мы неизбежно обращаемся к прогрессивной мысли прошлого,

Санъати тасвирӣ яке аз намудҳои ҳунарҳои мардумӣ мебошад, ки ҳанўз бо ин кор одамони ибтидоӣ машғул буданд. Онҳо таассуроти худро дар девори ғорҳои калон, харсангҳо, иморатҳо, ибодатгоҳҳо қасрҳо, тасвир менамуданд. Нахустин асарҳое, ки одамони ибтидоӣ дар давраи палеолит ва неолит эҷод кардаанд бо номи «Тасвири ғорҳо» машҳур шудааст. Омўхтани санъати тасвирии ғорҳо ба археологи худомўзи испанӣ Марселино-Санс де Саутуола муяссар гашта,

Барои инъикос намудани фарҳанги миллӣ, на танҳо расму одатҳо, касбу ҳунарҳои мардумӣ, балки тамоми ҷузъиёти миллию маҳаллии ҳар як пеша нақш ва ҷойгоҳи худро дорад. Ба ҳама маълум аст, ки рўз то рўз мардуми дунё нисбат ба ҳунарҳои дастӣ таваҷҷуҳи хоса зоҳир намуда истодаанд. Дар аксарияти давлатҳои ҷаҳон ба ҳунармандони соҳибистеъдод диққати махсус дода, барои пешбурди фарҳангу тамаддуни миллӣ ва эҳёи ҳунарҳои асилу қадимии аҷдодиашон кўшиши бештареро ба харҷ медиҳанд.

Исторически сложившиеся сферы функционирования профессионального хореографического искусства тесно связаны с различными видами искусства и представляет художественную систему «Устод-шогирд», в которой каноны и нормы таджикского танца играют главную роль. Духовный мир таджикского танца раскрывается богатством музыкального мелоса и ритма, глубоким содержанием песни, изяществом  точного исполнения танцорами замысла хореографа.

Дар фарҳанги мардуми тоҷик аз қадимулайём об мавқеи хоса дошта, ниёгони мо дар ҳама давру замон чундигар унсурҳои муқаддас онро гиромӣ медоштанд. Табиист, ки ҳаёти инсонро бидуни об тасаввур кардан ғайриимкон аст. Бинобар ин ҳанўз аз замонҳои қадим мардум кушиш ба харҷ медоданд, ки барои истиқомат бештар мавзеъҳои серобро интихоб намоянд. Масалан, дар байни мардум нафаре гўяд, ки хона ё манзили нав харидааст, аввалин суоле, ки ба он шахс медиҳанд, «об дорад?» аст.

Тоҷикистон кишвари биҳиштосо ва мардуми он мардуми таҳаммулпазиру меҳмондӯст, ваҳдатгарову дорои маърифати баланди илмиву фарҳангӣ буда, таърихи ниёгони мо моломоли далелҳои мардонагиву шуҷоатнокӣ, озодихоҳиву ваҳдатофарӣ, муборизаи беамон зидди душманони дохиливу хориҷӣ ва ҳамеша дастгири ҳамдигар дар рӯзҳои душворӣ ҳаёти буда, ҳангоми пайдоиши хатаре ба миллат ва кишвар аз як гиребон сар мебароварданд, то ин ки адӯро бо ҳам несту нобуд созанд. Дар масири таърих тоҷикон бо ихтирооти илмиву амали ҳамеша ливои пешсафиро соҳиб будаву,