Дар ташаккули давлатдории миллӣ ва ҳифзу ҳимояи арзишҳои фарҳангию маънавии ҳар як халқу миллат нақши фарзандони бонангу номус ва содиқу ватандўсташ беназир мебошад. Гоҳҳо чунин сурат мегирад, ки рисолати бузурги давлатдорӣ ва ё тарғиби ғояҳои  ватандориро чунин фарзандони ҷонфидо бар дўши худ гирифта, содиқона ба халқу кишвараш хидмат менамояд ва ҳастии хешро ба ҳастии халқаш пайванд месозад.

Навгонии китобномаи мазкур аз лиҳози таҳияи дастурҳои библиографӣ дар  ҷилдҳои 1-7-ум дида мешавад, ки дар мавриди нашри матни як суханронӣ дар манбаъҳои гуногун: агар ҳамаи онҳо зери сарлавҳаи ягона нашр шуда бошанд, навиштаҷоти библиографӣ зери як тасвир бо нишон додани ҳамаи манбаъҳои интишорӣ номнавис шудааст, агар дар сурати бо сарлавҳои гуногун нашр шудани матни як суханронӣ, пас навиштаҷоти библиографӣ унвони ҳар як сарлавҳа дар алоҳидагӣ инъикос ёфтааст.

Расидан ба қадри истиқлолият ва давлатдории мустақилона, таҳкими сулҳу субот ва ваҳдати миллӣ, эҳсоси гарми ватандориву ватанпарастӣ, бедории маънавӣ, ифтихори миллӣ, пос доштани арзишҳои миллӣ ва рамзҳои давлатдорӣ – ҳама дар маҷмўъ, моро ба сўи бунёди ҷомеаи воқеан шаҳрвандӣ, пешрафти устувори иқтисодиву иҷтимоӣ ва татбиқи нақшаву ҳадафҳои тақдирсози стратегӣ мебаранд.

Зебогию тароват яке аз рукнҳои асосии ҷомеаи имрўза ба ҳисоб рафта, аз давраҳои қадим инсонҳо ба ҳамин чиз кўшишу талош кардаанд. Яке аз сабабҳои ба ҳунарҳои гуногун майл пайдо кардани башарият ҳам ба хотири оро додани хонаю дар ва тарзу шароити хуби зиндагӣ кардан мебошад. Шаҳри Истаравшани вилояти Суғд, яке аз марказҳои ободи ҳунармандон дар Тоҷикистон дониста шуда, ҳунар ва ҳунармандӣ дар ин мавзеъ хеле зиёд ба чашм мерасад.

Сегодня в эпоху небывалых темпов развития цивилизации, здравомыслящая часть человечества как никогда ранее взволнована состоянием планеты, глобальными проблемами экономики, экологии природы и человека.При осмыслении сложившейся ситуации неизменно высвечиваются глубинные культурологические вопросы. В итоге же все сводится к одной стержневой проблеме – необходимости восстановления духовности. Задумываясь о вечных ценностях, о будущем потомков, мы неизбежно обращаемся к прогрессивной мысли прошлого,

Санъати тасвирӣ яке аз намудҳои ҳунарҳои мардумӣ мебошад, ки ҳанўз бо ин кор одамони ибтидоӣ машғул буданд. Онҳо таассуроти худро дар девори ғорҳои калон, харсангҳо, иморатҳо, ибодатгоҳҳо қасрҳо, тасвир менамуданд. Нахустин асарҳое, ки одамони ибтидоӣ дар давраи палеолит ва неолит эҷод кардаанд бо номи «Тасвири ғорҳо» машҳур шудааст. Омўхтани санъати тасвирии ғорҳо ба археологи худомўзи испанӣ Марселино-Санс де Саутуола муяссар гашта,

Барои инъикос намудани фарҳанги миллӣ, на танҳо расму одатҳо, касбу ҳунарҳои мардумӣ, балки тамоми ҷузъиёти миллию маҳаллии ҳар як пеша нақш ва ҷойгоҳи худро дорад. Ба ҳама маълум аст, ки рўз то рўз мардуми дунё нисбат ба ҳунарҳои дастӣ таваҷҷуҳи хоса зоҳир намуда истодаанд. Дар аксарияти давлатҳои ҷаҳон ба ҳунармандони соҳибистеъдод диққати махсус дода, барои пешбурди фарҳангу тамаддуни миллӣ ва эҳёи ҳунарҳои асилу қадимии аҷдодиашон кўшиши бештареро ба харҷ медиҳанд.

Исторически сложившиеся сферы функционирования профессионального хореографического искусства тесно связаны с различными видами искусства и представляет художественную систему «Устод-шогирд», в которой каноны и нормы таджикского танца играют главную роль. Духовный мир таджикского танца раскрывается богатством музыкального мелоса и ритма, глубоким содержанием песни, изяществом  точного исполнения танцорами замысла хореографа.