Аз давраҳои пеш дар байни мардуми тоҷик дар хусуси тарзи либоспӯшӣ ақидаҳои гуногун вуҷуд дошт. Як қисми одамон мегӯянд, ки инсон бояд рафтору кирдор, хулқу атвор, хислатҳои нек дошта бошад. Гурӯҳи дигар мегӯянд, ки зебдиҳандаи тамоми чиз барои инсон, либос аст.