Созу наво

Аз марги бармаҳали устод Зафар Нозим ҳафт сол сипарӣ мешавад. Ва тӯли солҳои безафарӣ ҳам ӯ аз пуршунавандатарин сарояндагони насли худ боқӣ монд. Имрӯз дар шабакаҳои иҷтимоӣ садҳо наворҳои аудиоӣ ва видеоии ҳунарманди мумтоз дар гардишанд, ки баёнгари мондагории ӯст.

Аз ҷумлае он мардони ҳунар аст, ки дар зиндагӣ ва пас аз маргаш ҳарфе аз номаш баранд, бо як ҷаҳон ифтихор «устодаш» меноманд. Ва ин шараф ба хеле

Ҳақиқати ҳолро агар гирем дар асл чунин аст. Дар саросари кишвар мушоҳида кардам, ба ҷуз Саидисломи Устоғулом шахсе пайдо нашуд, ки дар сохтани асбобҳои мусиқӣ муваффақу дастболо бошад. Имрӯзҳо дар тамоми ансамблҳои давлатӣ, ҳамчунин навозандаҳое, ки дар барномаҳои мусиқии телевизион иштирок мекунанд, аз дуторҳои Саидисломи Устоғулом истифода мекунанд. Дуторҳое, ки ин шахс месозад, нуқсон надошта, ба мисли асбобҳои мусиқие, ки дар корхонаҳо тайёр карда мешаванд, сохта мешаванд

Даф, сози мусиқии зарбӣ буда, бо шаклу андоза ва номҳои гуногун дар саросари олам маълуму машҳур буда, дар ҳама ҷо тавассути ангуштон ва кафи даст навохта мешавад. Даф асосан аз чанбар, пӯст, зангӯлаҳо, ҳалқаҳову шилшилаҳои филизӣ иборат буда, аслан панҷ навъ аст: Дафи зангӣ, маҳзар, мураббаъ, Дафи дурӯя ва дойра.

Чор навъи даф чанбараки мудаввар дошта, он аз чӯби тут, зардолу, чормағз ва баъзан аз чӯби яклухти ток сохта мешавад. Аслан чӯбҳои яклухти обутоб додашуда, вале

Дирӯз дар ҳамоиши “Омӯзиш ва ҳифзи мероси фарҳангии ғайримоддии халқи тоҷик”, ки дар Китобхонаи миллӣ баргузор шуд, китоби “Намунаҳои фарҳанги ғайримоддии халқи тоҷик” низ муаррифӣ шуд.
Ҳамоиш бо ширкати ҷамъе аз донишмандон, пажуҳишгарон ва донишомӯзон баргузор шуд ва масоили зиде, ки ба мероси ғайримоддии миллат иртибот доштанд, мавриди баҳсу баррасӣ қарор гирифт.
Дар ин Конфронс Шариф Комилзода-Директори Пажуҳишгоҳи фарҳанг ва иттилооти

Наҷмуддини Кавкабӣ дар баёни мавзӯъи фаслҳои рисолааш донишу таҷрибаи хуби эҳсоси ҳунариашро ба кор бурда, дар тавзеҳи бисёр муаммоҳои мусиқӣ (мақомҳо) назари нави тавсифиро пеш овардааст. Ин рисолаи шаклан манзуму насрӣ аз манобеъи нодири назарӣ, бадеӣ, зебоишиносии мусиқӣ буда, дар рушди тафаккури назарию бадеии мусиқии асрҳои баъдӣ нақши мондагор гузоштааст.
Дувоздаҳмақом, ки аз маъруфтарин мусиқиҳои классикии тоҷик мебошад,

Майсара ДИЛДОРОВА, ин сарояндаи мумтоз ва овозхони нотакрор соли 1944 дар шаҳри Хоруғи Вилояти Мухтори куҳистони Бадахшон дида ба олам кушодааст.
Майсара Дилдорова аз ҷумлаи ҳунармандонест, ки миёни мардум шуҳрати бемисл дорад.
Фаъолияти ҳунариашро соли 1955 дар дастаи ҳаваскорони санъати мактаби миёнаи ба номи С. М. Кирови шаҳри Хоруғ оғоз намудааст. Аз соли 1960 сароянда ва ҳунарманди Театри мазҳакаи мусиқии Хоруғ ба номи Меҳрубон Назаров буд.

Романс  (аз исп.romance-романӣ) асари  мусиқии камеравӣ барои овоз бо ҳамовозии созҳо. Истилоҳи мазкур дар асрҳои миёна дар Испания пайдо шуда, аввалан сурудҳои дунявӣ бо забони испанӣ (романӣ) эҷодшударо ифода мекард (хилофи сурудҳои калисоӣ, ки ба лотинӣ иҷро мешуданд). Баъдтар дар дигар мамлакатҳо низ маъмул гардид.
Романс бо шеър нисбат ба суруд  робитаи зичтаре дошта, дар худ натанхо  хусусияти умумӣ ва сохти бадеӣ, балки воситаҳои ифодаи алоҳида ва ҷузъҳои  оҳангию вазнии

«Дар баёни пайдо шудани илми мусиқӣ ва одобу кайфияти хоси он», рисолаи мусиқиест, ки муаллифаш номаълум ва дар нимаи дуюми асри XYI ва ибтидои асри XYII дар шаҳри Исфаҳон ба забони форсии тоҷикӣ таълиф шудааст.
Рисола масъалаҳои муҳиму умдаи да 12 мақом ва таркиботи онҳоро дар бар гирифта, баъзе фасл ва мавзӯоти он аз рисолаҳоимусиқии дар Мовароуннаҳру Хуросон таълифёфта (Кавкабии Бухороӣ, Маҳмуди Мирзобой, Хоҷакалони Хуросонӣ ва дигарон) иқтибос шудааст.