Дар замони муосир бо шарофати Истиқлолияти кишвар таваҷҷуҳи Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон, хусусан, сарвари давлат ба эҳё ва рушд кардани фарҳанги миллӣ, аз ҷумла ҳунарҳои мардумӣ беш аз пеш меафзояд. Ҳар як кишвар кўшиш менамояд, ки бо роҳу тадбирҳои мухталиф фарҳанги миллии хешро ҳифз намояд. Дар шароити имрўза рў овардан ба ҷавонон ва истифода аз имкониятҳои зеҳниву ҷисмонии онҳо яке аз шартҳои ноил шудан ба инкишофи устувори давлат ва ҷомеа мебошад.

Дар мақолаи мазкур ҳунарҳои дастии занона ва нақши технологияи инноватсионӣ дар рушд ва эҳёи онҳо сухан рафтааст. Ҳунармандон дар ҳама давру замон, хусусан дар замони муосир ба анъанаҳои қадимӣ тағйирот медароранд. Ин навоварию тағйирот бори дигар нишон медиҳад, ки касбу ҳунар бояд ҳамоҳанги замон бошад. Яке аз самтҳои асосии фаъолияти ҳунармандон дар замони муосир ин истифодаи технологияи инноватсионӣ мебошад, ки натиҷаи тахайюли онҳоро тавассути техникаву технологияи замонавӣ инъикос

Таомҳои миллӣ як бахши фарҳанги ғайримоддии миллати тоҷик ба шумор меравад. Аз даврони қадим, тарзи омодасозии гуногуни таомҳои миллӣ дар миёни мардум, ба хусус занон, ки давомдиҳандаи ин бахши фарҳанг мебошанд, ба таври васеъ роиҷ аст. Метавонем гуфт, ки маҳз ҳамин унсур, яъне таоми миллии тоҷикон, дастурхони имрўзаи тоҷикро тавассути  рангорангии худ оро медиҳад. Хусусан дар ҷашну маросимҳои мардумӣ ва ҷашни “Навруз” хурокҳои миллии тоҷикон бештар ба назар мерасанд.

Ҳангоми доир намудани ягон чорабинӣ ё таҷлили ин ё он ҷашн бояд рамзи ҳар як ҷашн аз ҷашнҳои дигар фарқкунанда бошад. Тамошобин бо дидани саҳнаи мазкур байни ҷашнҳои аҷдодӣ тафовут гузошта тавонад. Насли наврас дарк кунад, ки барои чӣ ҷашни Садаро махсусан дар фасли зимистон таҷлил мекунанд. Баробари эҳё гаштани як ҷашни миллӣ бояд унсурҳои вобаста ба он низ риоя карда шавад.

Маросими  гаҳворабандонро дар манотиқи кишвар вобаста ба рўзҳои  хос,  пас аз баромадани чиллаи кўдак (40 рўз пас) ва дар баъзе ҷойҳо  баъди 3 рўзагӣ ва дар баъзе минтақаҳои вилояти Суғд дар 9 рўзагӣ баргузор менамоянд. Дар ин бора пажўҳишгар  Аминов А. чунин ибрози назар мекунад: “Дар ноҳияи Ашт ин амал пас аз нўҳ рўз иҷро мегардад ва ин маросимро нўҳбуророн меноманд. Усули баргузории маросими номбурда ба дигар ноҳияҳо монанд аст. Аммо мувофиқи ақидаҳои занони Ашт, кўдак танҳо пас аз нўҳ рўз тамоми хатар ва

Маълумоти дар «Осор-ул-боқия»  овардаи Берунӣ хеле нодир ва муҳим буда, хусусиятҳои илмӣ доранд. Масалан, ў дар бораи таърихи пайдоиш ва таҳаввули  ҷашнҳои Наврўз, Меҳргон, Тиргон, Сада, ҷашнҳои офариниш ва дувоздаҳгонаи зардуштиён маълумоти муфассал додааст. Инчунин, Берунӣ дар ин асар бо истифода аз сарчашмаҳои хаттии давраҳои бостон роҷеъ ба гоҳшумориҳои порсию суғдӣ, румӣ, арабӣ, сурёнӣ, тарсоӣ, насронӣ, собиён ва ғ. иттилооти муҳим додааст.

Ҳамватанони азиз!

Боиси ифтихори ҳар яки мост, ки ба шарофати соҳибистиқлолӣ анъанаву суннатҳо ва ҷашнҳои миллии мардуми куҳанбунёди мо эҳё гардида, арҷгузорӣ ба онҳо сол ба сол бештар шуда истодааст.

Имрӯз ҷашнҳои миллии мо, ки аз қаъри асрҳо ба замони мо расидаанд, ҳоло дар сатҳи

Коршиноси масоили фарҳангӣ Дилшод Раҳимов мегӯяд: «Имрўзҳо дар ҷашни Сада афрўхтани гулханҳои бузург аз чанд ҷиҳат мувофиқ нест. Ҳам сўзишвории зиёд сарф мешавад, ҳам хатари сўхтор вуҷуд дорад. Бигзор гулханҳои хурд ҳамчун рамзи ҷашни Сада афрўхта шаванд.  Чун Сада  ҷашни нуру рўшноӣ аст, мо бояд дар солҳои оянда масъалаҳои таблиғи нуру рўшноӣ, обод кардани нерўгоҳҳои барқӣ, сохтани нерўгоҳҳои офтобӣ ва монанди инҳоро ба назар гирем.»