Дини мубини ислом бо иноят ва таваҷҷуҳи хосе, ки ба илм ва илмомӯзӣ дорад, пайравони худро ба он тарғибу ташвиқ менамояд ва пешрафту тараққӣ ва такомулро бар мусалмонон воҷиб гардонидааст, зеро шахс дорои каромат нахоҳад буд, магар пас аз он ки ба фазилати илму дониш ороста шавад...

Ҷашни арӯсӣ яке аз пурнишоттарин ҷашнҳоест, ки бо фарогири расму оинҳои анъанавӣ ва дар доираи ақидаву боварҳои суннатӣ то имрӯз дар шакли васеъ миёни мардуми тоҷик таҷлил мегардад. Зеро дар ин ҷашн мақсаду маром ва орзуву ниятҳои неки ду авлод, баҳри бунёди оилаи ҷавон роҳандозӣ мешавад. Маҳз бо ҳамин мақсад ҳар як маросим ва ё анъанае, ки дар доираи баргузории ҷашни арӯсӣ созмон дода мешавад, дар  такя   ба  эътиқоду  боварҳои  мардумӣ  ба  амал омадаанд.

Барои фаъолияти густурда дар тамоми ҷанбаҳои ҳаёти ҷамъиятии ҷаҳони муосир, ташкилотҳои гуногун таъсис ёфтанд, ки тавассути узвият ба онҳо афзалияту дастгириҳои тарафайн сурат мегирад. Яке аз чунин ташкилотҳои бонуфузи байналмилалӣ Созмони Ҳамкории Шанхай (СҲШ) маҳсуб меёбад...

Дар ҳаёти мардуми тоҷик, хусусан, кӯдакон, наврасону ҷавонон бозиву саргармиҳои зиёде мавҷуданд, ки аз замонҳои пеш то имрӯз дар мавридҳои гуногун иҷро мешаванд. Бозиҳои бачагона, асосан дар шакли ҳаракатҳои гуногуни ҷисмонӣ иҷро шуда, барои обутоб ёфтани ҷисми кӯдакону наврасон мусоидат мекунанд...

Шубҳае нест, ки бузургтарин ҳодисаи таърихии халқи тоҷик баъд аз пошхӯрии Иттиҳоди Шӯравӣ, ин ба даст овардани истиқлолияти давлатӣ ба шумор меравад. Истиқлолият давлату миллати ба тамом аз байн рафтаи тоҷикро дубора асоси усутвор бахшид, эҳё намуд ва дар арсаи ҷаҳонӣ муаррифӣ кард. Ба ағлабият маълум аст, ки сар задани ҷанги шаҳрвандию бародаркушӣ иқтисодиёти кишварро ба сатҳи пасттарин бурд, ки бо шарофати истиқлолият ...

Озодӣ ва тааллуқ надоштан ба касе ё чизе, аз ҳадафҳо ва ғояҳои ниҳоии инсон ба шумор меравад, ки фард ҳамеша дар пайи ба даст овардани он мекӯшад, мубориза мебарад ва таманнои он мекунад. «Беҳуда нагуфтаанд, ки агар озодии парранда дар парвоз бошад, озодии ҳар як кишвар дар истиқлолияти сиёсии ӯст». Агар аз як ҷониб истиқлолият озод будани кишвар аз мустамликаи бегонагон бошад, аз ҷониби дигар, он озодии мутлақи инсон аз қайду бандҳое, мебошад, ки тавоноӣ, қобилият ва арзишҳои инсонии ӯро идора мекунанд... 

Таҳти чунин унвон рӯзи 6-уми сентябр дар Пажӯҳишгоҳи илмӣ – тадқиқотии фарҳанг ва иттилоти Вазорати фарҳанги Ҷумҳурии Тоҷикистон бо иштироки кормандону меҳмонон ва намояндагони воситаҳои ахбори омма дар арафаи ҷашни пуршукуҳи Истиқлоли давлатӣ мизи мудаввар гузаронида шуд...

Истиқлолият барои ҳар як фарди ҷомеа неъмати бебаҳо ба шумор меравад. Чунки он пеш аз ҳама барои кишвари азизамон сулҳу озодӣ ва тинҷиву осудаҳолиро фароҳам намуд. Озодие, ки асрҳо гузаштагони миллати тоҷик онро орзу мекард, бо шарофати заҳматҳо ва талошҳои ҳамаҷонибаи абармардони миллат, ба он ноил гардид. Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон бо қарори Ҳукумати кишвар 9-уми сентябри соли 1991 расман эълон...