Бо  шарофати  истиқлолият ва  иқдомҳои пайвастаи  фарҳангпарварии  Асосгузори сулҳу  ваҳдати  миллӣ, Пешвои  муаззами  миллат,  Президенти Ҷумҳурии  Тоҷикистон, муҳтарам  Эмомалӣ Раҳмон  Тоҷикистони  азизамон  дар  паҳнои таърихи  навини  олам  мавқею  мақоми  устувори  хешро собит намуда, ба сӯи  ояндаи  нек  қадамҳои  устувор гузошта истодааст. Дар  фазои  ҷомеаи навин мавқеи  рушди  фарҳанги миллӣ, хусусан  нигаҳдошти  мусиқии  волои « Шашмақом»  ва  « Фалак»  баланд  гардида, нақши  он  дар  пешрафт ...

Аз гузаштаҳои дур бонувони тоҷик ба ороиши рӯй, чашму абрӯ ва ғайраҳо аҳамияти зиёд медоданд. Барои бонувон алалхусус арӯсон оро додани чашму абрӯ мояи зебоӣ ва шуғли ҳаррӯзаашон мебошад. Аз қадим занони Шарқ бо усули оро додани чашму абрӯи хеш фарқият доранд. Бонувони тоҷик дар деҳаҳои дурдаст бештар чашму абрӯи худро бо сурмаю усмаи табиӣ оро медиҳанд...

Ноҳияи Айнӣ аз ноҳияҳои кӯҳии вилояти Суғд ба шумор рафта, табиати хеле бой дорад. Табиати нотакрори он барои ба вуҷуд омадани як қатор ёдгориҳои табиӣ ва маконҳои муқаддас созгор мебошад. Шаршараи Фон, ки бо номи “Фанские Неагары” машҳур мебошад, яке аз чунин ёдгориҳост. Ин шаршара 1 км дуртар аз кӯл қарор гирифтааст. Оби дарё ҳангоми бархӯрд бо харсангҳо ва ҷорӣ шудан аз кӯҳ бо як суръати ҷозибаноке шоридан мегирад, ки намоди шарараи хеле ғайриодиро мемонад. Ин дарёро Фондарё ном мебаранд...

Айнӣ ҳамчун ноҳияи кӯҳӣ аз ёдгориҳои табииву маданӣ бой буда, аз нигоҳи мардуми маҳалливу хориҷӣ минтақаи сайёҳӣ ба шумор меравад. Дар ҳудуди ноҳияи Айнӣ ёдгориҳои табиӣ ба монанди чашма, дарё, ғор, кӯҳ ва ғайра хеле зиёданд, ки ҳар кадом таърихи пайдоиши хосеро доро мебошанд. Панҷчашма аз мавзеъҳои табиии шифобахш ба шумор меравад, ки мардум бо як ихлосу боварии хос омада аз обаш менӯшанд...

Зан-Модар мабдаи офариниш ва устоди аввалини ҳар як инсон аст. Набзи зиндагӣ ва рӯҳи инсон аз рӯзи азал бо аллаи Зан-Модар ҳамоҳанг мебошад. Моҳи март моҳест, ки дар баробари фарорасии баҳори нозанин, бедори табиат ва ҷашнҳои дигар сараввал Рӯзи Модар меистад. Дар пешрафти сиёсати фарҳангдӯстонаи амалишавандаи Тоҷикистони соҳибистиқлол мавқеи зан хеле баланд буда...

Таҳти чунин унвон рӯзи 7-уми марти соли ҷорӣ дар Пажӯҳишгоҳи илмӣ – тадқиқотии фарҳанг ва иттилооти Вазорати фарҳанги Ҷумҳурии Тоҷикистон бахшида ба Рӯзи Модар ҳамоиши илмӣ-адабии идона доир гардид. Ҳамоишро директори ПИТФИ н.и.ф. Аминзода А. Ҳ. бо сухани ифтитоҳӣ ҳусни оғоз бахшида, оид ба мақоми зан дар ҷомеа ва замони соҳибистиқлолӣ, хизматҳои Пешвои миллат дар ин самт андешаҳояшро иброз намуд...

Фарҳанг, ки худ ҷавҳари ҳастии миллат аст, аслан дар ниҳоди зан нуҳуфта гашта, онро бо тавлид ва то даврони камолот дар тинати шахс тақвияту пурҷило месозад. Агар ба мафҳуми фарҳанг бандҳои  3, 4, 5 ва 6  - и  Фарҳанги тафсирии забони тоҷикӣ назар афканем,  мақсади аслии зайлро дар меёбем, ки чунин дарҷ гардидааст...

Доираи ҳунарҳои мардумии тоҷикон хеле васеъ буда, решаи он ба умқи таърих рафта мерасад. Аз ҷумла қадимтарин ҳунарҳо ва санъатҳои аҷдодони тоҷикон ресандагӣ, бофандагӣ, меъморӣ, наққошӣ, чӯбкориву кандакорӣ, оҳангарӣ, кулолӣ, қолинбофӣ ва ғайра ба шумор мераванд. Ҳамаи ин ҳунарҳои мардумӣ дар хотираи таърихи миллати тоҷик ҳамчун мероси фарҳанги тамаддунсози наслҳои гузашта маҳфуз монда...