Солҳои охир як шохаи пурқуввату серҳосили драматургия ва театри миллии моро асарҳои таърихӣ ва тарҷумаҳолӣ  ташкил медиҳанд. Ҳамзамонони мо ба воқеоту ҳодисоти дуру наздик назар афканда, дар мисоли онҳо ба тағйироти куллии дар ҳаёти худ баамалоянда баҳо медиҳанд. Мусаллам аст, ки дар раванди ташаккули худшиносии миллии мо Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар сафи пеш қарор доранд...

Мероси таърихию фарҳангӣ ганҷинаи бузурги инсоният буда, ҳифз ва пос нигоҳ доштани он омили инкишофи тамаддуни башарӣ аст. Тавре маълум аст, Ҷумҳурии Тоҷикистон кишвари куҳанбунёду бостонӣ буда, таърихи ҳазорсолаҳоро доро мебошад. Мероси ғании таърихию фарҳангӣ ва табии халқи тоҷик дар рушди тамаддуни ҷаҳонӣ саҳми бузург гузоша, ҳамзамон ҷузъи ҷудонашавандаи он маҳсуб меёбад...

Совсем недавно 9 мая ко дню рождения основоположника таджикской хореографии Гафара Валамат-Заде мною было подготовлено несколько печатных материалов в периодике и на сайте НИИКИ (Научно исследовательского института культуры и информации). В тот момент ни я, ни семья Валамат-Заде не знали, что на родине Гафара Рустамовича, в Худжанде вот уже   8 лет, как создан танцевальный коллектив имени Гафара Валамат-Заде.

Сирки имрӯзи тоҷик, бе ҳеч муболиға, зодаи даврони истиқлолият аст. Пас аз байн рафтани Давлати Шӯравӣ аз сирк танҳо ном ва бино боқӣ монда буду бас. Бисёр душвориҳоро паси сар кардан лозим омад, то сирк аз нав қомат афрозад, барномаҳои гуногун таҳия намояд ва манзури тамошобинон гардонад. Сарвари Сирки давлатии Тоҷикистон, Ҳунарпешаи шоистаи Тоҷикистон Бахтиёр Раҳматуллозода вазъи кунунии сиркро тавзеҳ дода, ёдрас намуд, ки пешрафти сирки имрӯз нисбат ба чанд соли пеш муқоисанопазир аст...

Ватан, ту модарӣ,

Ҳамеша бемисолу бебадал,

Ватан, ту модарӣ,

Нагунҷӣ дар мисолу дар масал.

Ваҳдати миллӣ неъмати бузург ва муқаддасе мебошад, ки тамоми пешрафту комёбиҳо ва саодати рӯзгори мардум аз он маншаъ мегирад. Он барои ҳастии миллати бостонии мо дар баробари забони модарӣ, Ватан модар ва дигар унсурҳои давлатдориамон нақши муассир дорад.

Пас аз ба даст овардани Истиқлоли давлатӣ ва бастани Созишномаи истиқрори сулҳ (1991–1997) ҳукумати тозатаъсиси мо рӯ ба пешравӣ ниҳод ва аз ҳамин вақт сар карда, дар адабиёту публитсистикаи тоҷик инъикосу тараннуми истиқлол, якпорчагӣ, муттаҳидшавӣ, махсусан ситоиши Ваҳдати миллӣ мақоми хоса пайдо кард.

Дар замони пуртазоди ҷаҳони муосир, ки ҳар рӯз дигаргуниҳои азим ба амал омада, ҷомеаи ҷаҳониро ба таҳлука андохтааст, нақши шахсият дар давлатсозӣ боз ҳам барҷастатар зуҳур мекунад. Имрӯз мардуми тоҷик ба хидматҳои фарзандони барӯманди хеш бо нигоҳи амиқ ва бо умед менигарад. Барои мардуми тоҷик чунин шахсият дар замони муосир Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мебошанд,...