Фарҳанги мардуми тоҷик таърихи хеле тӯлонӣ дошта, урфу одат, анъана ва расму ойинҳои зиёдеро доро мебошад. Ҳар як ҷашну маросим бо хусусиятҳои вижаи худ дар ҳаёти тоҷикон аҳамияти махсусро касб кардааст. Гули бойчечак аз ҷумлаи анъанаҳое мебошад, ки дар баробари фаро расидани фасли баҳор баргузор карда мешуд. Азбаски он аз аввалин гулҳои баҳорӣ ба шумор меравад, онро нахустин иди баҳор гуфтан мумкин аст...

Сирки имрӯзи тоҷик, бе ҳеч муболиға, зодаи даврони истиқлолият аст. Пас аз байн рафтани Давлати Шӯравӣ аз сирк танҳо ном ва бино боқӣ монда буду бас. Бисёр душвориҳоро паси сар кардан лозим омад, то сирк аз нав қомат афрозад, барномаҳои гуногун таҳия намояд ва манзури тамошобинон гардонад. Сарвари Сирки давлатии Тоҷикистон, Ҳунарпешаи шоистаи Тоҷикистон Бахтиёр Раҳматуллозода вазъи кунунии сиркро тавзеҳ дода, ёдрас намуд, ки пешрафти сирки имрӯз нисбат ба чанд соли пеш муқоисанопазир аст.

Бо иқдоми фарҳангпарваронаи Пешвои миллат  дар замони истиқлолияти кишвар баҳри аз нав эҳё  ва ҳифзу густариши арзишҳои фарҳангӣ ва санъати миллӣ  гомҳои  устовору умедбахш бардошта шуд. 12 майи соли 2000 таҳти №294 Фармони Пешвои муаззами миллат Эмомалӣ Раҳмон « Дар бораи инкишофи санъати шашмақомхонӣ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон» ба табъ расид.

Фарҳанги дастурхондории мардуми тоҷикро бе нон тасаввур кардан имконнопазир аст. Зеро нон ғизои муҳим ва ҳаррӯзаи ҳар як хонаводаи мардуми тоҷик маҳсуб меёбад, ки он аз орди гандум, хамирмоя, об, намак ва баъзан шир таҳия шуда, дар танӯр, чакдон ё тафдон пухта мешавад. Нон дар фарҳанги мардуми тоҷик муқаддас ба шумор меравад ва хурду калон онро ниҳоят азиз медоранд. 

Донишу таҷрибаҳо оид ба таҳияи таом ва ҳар гуна ғизоҳо як ҷузъи фарҳанги мардуми тоҷик маҳсуб ёфта, пазандагон дар гузашта ва имрӯз барои болаззат ва хуштаъм гардидани ғизоҳо малакаву истеъдоди худро ба кор бурда, навъҳои зиёди хӯрокҳоро ба вуҷуд оварданд. Дар фарҳанги дастархондории тоҷикон баъд аз анвоъи нону таъом маҳсулоти гӯштӣ ҷои намоёнеро ишғол мекунад. 

Донистани таърихи ин ё он давлат, минтақа ва ё шаҳр аз осорхона оғоз меёбад. Осорхонаи таърихии вилояти Суғд  ё Қалъаи Хуҷанд бори нахуст соли 1986 ифтитоҳ шуда буд. Он яке аз осорхонаҳои бузург дар вилояти Суғд маҳсуб меёбад, ки дар он намунаҳо аз осори таърихи гузаштаи халқи тоҷик гирдоварӣ шудааст.

Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон доир ба гиромидошти таъриху фарҳанг ва тамаддуни миллати куҳанбуёди тоҷик таваҷҷуҳи хосса менамояд. Тавре ки Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои муаззами миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар яке аз баромадҳои худ қайд намуда буданд: «Ҳифз кардани арзишҳои фарҳангӣ ва бегазанд ба фардоиён расонидани онҳо вазифаи муқаддасу ватандўстонаи ҳар як шаҳрванди ҷумҳурист».

16 июли соли ҷорӣ дар Пажўҳишгоҳи илмӣ-тадқиқотии фарҳанг ва иттилоот бо иштироки васеи кормандон ва аъзои ҲХДТ ҷаласаи ҳисоботӣ-интихоботии ташкилоти ибтидоии ҳизбии «Фарҳанг» баргузор гардид, ки дар он мудири  шуъбаи таблиғ ва ташвиқи Кумитаи иҷроияи ҲХДТ дар ноҳияи Фирдасвӣ М. Усмонзода ширкат варзид.