Озодӣ ва тааллуқ надоштан ба касе ё чизе, аз ҳадафҳо ва ғояҳои ниҳоии инсон ба шумор меравад, ки фард ҳамеша дар пайи ба даст овардани он мекӯшад, мубориза мебарад ва таманнои он мекунад. «Беҳуда нагуфтаанд, ки агар озодии парранда дар парвоз бошад, озодии ҳар як кишвар дар истиқлолияти сиёсии ӯст». Агар аз як ҷониб истиқлолият озод будани кишвар аз мустамликаи бегонагон бошад, аз ҷониби дигар, он озодии мутлақи инсон аз қайду бандҳое, мебошад, ки тавоноӣ, қобилият ва арзишҳои инсонии ӯро идора мекунанд... 

Таҳти чунин унвон рӯзи 6-уми сентябр дар Пажӯҳишгоҳи илмӣ – тадқиқотии фарҳанг ва иттилоти Вазорати фарҳанги Ҷумҳурии Тоҷикистон бо иштироки кормандону меҳмонон ва намояндагони воситаҳои ахбори омма дар арафаи ҷашни пуршукуҳи Истиқлоли давлатӣ мизи мудаввар гузаронида шуд...

Истиқлолият барои ҳар як фарди ҷомеа неъмати бебаҳо ба шумор меравад. Чунки он пеш аз ҳама барои кишвари азизамон сулҳу озодӣ ва тинҷиву осудаҳолиро фароҳам намуд. Озодие, ки асрҳо гузаштагони миллати тоҷик онро орзу мекард, бо шарофати заҳматҳо ва талошҳои ҳамаҷонибаи абармардони миллат, ба он ноил гардид. Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон бо қарори Ҳукумати кишвар 9-уми сентябри соли 1991 расман эълон...

Мулоқоти Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо фаъолон, намояндагони ҷомеа ва ходимони дин, пеш аз ҳама таваҷчуҳ ба зуҳуроти нангини бегонапарастӣ, ифротгароӣ, тақлидкорӣ, маърифати пасту ноқиси бархе аз шаҳрвандон ва дур будан аз донишҳои амиқи диннию мазҳабӣ дар шароити ҷаҳонишавӣ мебошад, ки басо муҳим ва саривақтӣ буд...

Донистани таърихи ин ё он давлат, минтақа ва ё шаҳр аз осорхона оғоз меёбад. Осорхонаи таърихии вилояти Суғд  ё Қалъаи Хуҷанд бори нахуст соли 1986 ифтитоҳ шуда буд. Он яке аз осорхонаҳои бузург дар вилояти Суғд маҳсуб меёбад, ки дар он намунаҳо аз осори таърихи гузаштаи халқи тоҷик гирдоварӣ шудааст.

Фарҳанги мардуми тоҷик таърихи хеле тӯлонӣ дошта, урфу одат, анъана ва расму ойинҳои зиёдеро доро мебошад. Ҳар як ҷашну маросим бо хусусиятҳои вижаи худ дар ҳаёти тоҷикон аҳамияти махсусро касб кардааст. Гули бойчечак аз ҷумлаи анъанаҳое мебошад, ки дар баробари фаро расидани фасли баҳор баргузор карда мешуд. Азбаски он аз аввалин гулҳои баҳорӣ ба шумор меравад, онро нахустин иди баҳор гуфтан мумкин аст...

Сирки имрӯзи тоҷик, бе ҳеч муболиға, зодаи даврони истиқлолият аст. Пас аз байн рафтани Давлати Шӯравӣ аз сирк танҳо ном ва бино боқӣ монда буду бас. Бисёр душвориҳоро паси сар кардан лозим омад, то сирк аз нав қомат афрозад, барномаҳои гуногун таҳия намояд ва манзури тамошобинон гардонад. Сарвари Сирки давлатии Тоҷикистон, Ҳунарпешаи шоистаи Тоҷикистон Бахтиёр Раҳматуллозода вазъи кунунии сиркро тавзеҳ дода, ёдрас намуд, ки пешрафти сирки имрӯз нисбат ба чанд соли пеш муқоисанопазир аст.

Бо иқдоми фарҳангпарваронаи Пешвои миллат  дар замони истиқлолияти кишвар баҳри аз нав эҳё  ва ҳифзу густариши арзишҳои фарҳангӣ ва санъати миллӣ  гомҳои  устовору умедбахш бардошта шуд. 12 майи соли 2000 таҳти №294 Фармони Пешвои муаззами миллат Эмомалӣ Раҳмон « Дар бораи инкишофи санъати шашмақомхонӣ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон» ба табъ расид.